بسم الله الرحمن الرحیم

در این پرونده موضوعی سعی داریم کرسی های آزاد اندیشی به خوبی تبیین وتشریح شود واز ابهام بینشی،انگیزشی و روشی تا حدامکان کاسته شود.پس از بررسی موضوعات آزاد اندیشی (تحلیلی بر مطالبات رهبرانقلاب) و آزاد اندیشی(چیستی وچرایی) و آزاد اندیشی(موانع تحقق)اکنون مرحله جدیدی را در پیش رو داریم و آن روش های برگزاری و چالش هایی است که با آن مواجه می شویم. در طراحی کرسی ها چگونه می توان این آسیب ها را کم کرد؟امیدوارم با بیان و بحث پیرامون این چالش ها برای برگزاری کرسی مطلوب آزاداندیشی آماده تر گردیم.بالأخره از یک تسنیمی انتظارات سطح بالایی داریم. شعارمان که یادتان نرفته؟"آمده ایم،آماده شویم."

پس از بررسی مراسم ها،تجربه های شخصی، مشورت با فعالین دانشجویی و مطالعه نظرات اندیشمندان به این نتیجه رسیدم که آنچه تا کنون برگزار شده غالباً جلسه تریبون آزاد دانشجویی بوده است .جلسۀ تریبون آزاد از زمان‌های قدیم در دانشگاه‌ها برگزار می‌شده و یک حرکت کاملاً احساسی و هیجانی است كه اتّفاقاً هیچ سنخیّتی هم با دانشگاه به معنی واقعی کلمه ندارد. یعنی افرادی در اين تريبون‌ها اظهار نظر مي‌كنند كه اگر مطابق میل و خواستۀ اکثریّت حاضر سخنی بگویند با استقبال روبرو می شود و اگر خلاف سلیقۀ گروه‌های حاضر صحبتی بکنند با واكنش منفي روبرو می‌شوند و همین هم دلیل درستی یا نادرستی یا شکست و پیروزیشان قلمداد می‌شود.این گونه برنامه ها دارای شاخصه های زیر است:  

اولاً این جلسات غالباً جلساتی عمومی شدند. يعني دانشكده‌ يا دانشگاهي كه اين جلسات را برگزار مي‌كند و يا دانشجویان شركت كننده در اين جلسات به لحاظ مقطع تحصيلي و معلومات تخصصي از يك طيف گسترده و در عين حال غير تخصصي هستند.

ثانياً آن افرادی هم كه در اين جلسات اظهار نظر مي‌كنند عموماً متخصص در آن حوزه نيستند.

ثالثاً، این جلسات هیجانی و احساسی بودند یعنی هم مخاطب بر اساس هیجان و احساس عمل مي‌كرد و هم طرح کنندۀ بحث و طبیعتاً داوري اين جلسات هم تابع اين فضا بود.

برخی از این ویژگی ها را برشمردیم.به این چالش ها چاشنی سوء برداشت و استفاده را نیز اضافه کنید! از يك طرف خودی‌ها فکر می کنند اگر آزاداندیشی بشود همه چیز زیر سؤال می‌رود و نابود مي‌شود، از آنطرف هم مخالفین فکر می‌کنند که با آزاداندیشی می‌توانند همه چیز را مطابق میل بسازند.به همین دلیل بعضی از اندیشمندان مسلمان آزادی بیان را مرامی صهیونیستی دانسته اند.و اصطلاحات دیگری را جایگزین نموده اند به عنوان مثال:قول سدید،قول کریم ومیسور و... 

یکی دیگر از معضلات همین است که بچه ها فکر می کنند چون دانشجو هستند و سطح مطالعاتشان پایین است و اساساً اندیشه ای ندارند که آزاد کنند از کرسی فرار می کنند. بعضی اوقات این به نیت ترس از خراب کردن نظام و انقلاب و عدم دفاع و... صورت می گیرد یا بچه ها می گویند خب چه کنیم اول برویم خودسازی فکری کنیم بعد هم حلقه ی مطالعاتی می گذارند بیش تر هم با موضوع اصول عقاید و هیچ گاه اساساً کرسی آزاد اندیشی ای شکل نخواهند داد.

گمانم این است که اندکی ذهن خوانندگان درگیر بحث شده است ونوبت  بررسی سوالات دیگری است.اگر برای هرکدام از این سوالات جواب نداشته باشیم مطمئنا به مرحله اجرا نمی رسیم و چنانچه کار را اجرا کردیم باید آماده بروز عوارض وتبعات نامطلوب آن باشیم!

با توجه به این که به نظر می رسد تبیین حق پیچیده تر از تبیین باطل است،آیا نباید نگران این بود که به واسطه ی ضعف حامیان یک موضع حق یا حاکم شدن فضای تبلیغاتی و ژورنالیستی بر جلسه، به آن موضع حق در افکار عمومی ضربه وارد شود؟

 با توجه به زمینه های سیاسی و معرفتی، موضوعاتی که برای این کرسی‌ها انتخاب می شوند چه خصوصیاتی باید داشته باشند؟

چه تضمینی برای آزاداندیش و آزادگو پس از سخنانش و یا در طول زندگی اش می توان داد؟

سازمان های غیرعلمی، غیراخلاقی و غیرآموزشی چه دخل و تصرّفی در این حوزه دارند؟

آيا مصونیّت آزاداندیشی براي افراد در جامعه تعريف شده است؟

حاشیۀ اجتماعی- سیاسی و انضباطی آزاداندیشی تعریف شده است؟

در خصوص پیشینه‌ها و الزامات تمهیدی فکري شده است؟

 از خوانندگان انتظار دارم که بر این چالشها اضافه کنند و هرچه دل تنگشان خواست بگویند.در پست های آینده قصد بررسی  شروط،ابهام زدایی و ارائه راهکار داریم.

ومن الله التوفیق